Znani Lewandowscy w Polsce i na Świecie

Adam Lewandowski. Urodził się 13 listopada 1889 roku w Wieliszewie koło Warszawy. Dyrygent i pedagog. Studiował w Konserwatorium Muzycznym w Warszawie w latach 1902 - 1909 W latach 1910–13 był dyrygentem Towarzystwa Muzycznego w Kole, a 1916–39 kierownikiem działu muzycznego w księgarni M. Arcta w Warszawie. Międzyczasie był dyrygentem szeregu chórów. Skomponował wiele utworów fortepianowych, pieśni i piosenek. Zmarł 28 marca 1951 w Warszawie.

W hołdzie trzem polskim braciom. Nie brak na całym świecie miast i miasteczek posiadających swoje historie wojenne, np. "Saving Private Ryan", w których w czasie jednej wojny ginie kilku braci. Bracia Lewandowscy - Alex, Walter i William - są żywą legenda Lyndhurst, niewielkiego miasteczka w New Jersey. Historyk i pilot w jednej osobie R.J. Rosamilia historię wojenną braci Lewandowskich opisał w swojej książce pt. "Three Gold Stars" ("Trzy złote gwiazdy"), wydanej w 1990 r. Inspiracja do jej napisania była wizyta w 1987 r. w domu weteranów AmVets A.W.W. Lewandowski Post #20 przy Stuyvesant Avenue w Lyndhurst. Na ścianie budynku weteranów w Lyndhurst znajdują się podobizny braci Lewandowskich. Rosamilia zainteresował się nimi i zafascynowany historia braci usłyszana od kombatantów wojennych postanowił losy Alexa, Williama i Waltera Lewandowskich umieścić na kartach swojej książki. Historia braci Lewandowskich. Przez blisko trzy lata Rosamilia gromadził o nich informacje, odtwarzając całe ich życie. Wreszcie książka była gotowa. Opisał w niej ich dzieciństwo, okres dojrzewania, pierwsze uniesienia miłosne, potańcówki przykościelne. Wspomina również o bejsbolu, ulubionej dyscyplinie sportowej, którą z pasja uprawiali aż do czasu, zanim weszli w wiek męski. Jak podkreśla autor "Trzech złotych gwiazd", każdy z braci miał swoje marzenia. William pragnął latać samolotami, takimi, jakie widywał w Teterboro. Najbliżsi wiedzieli, że jeśli czegoś naprawdę pragnie, to zrobi wszystko, by jego marzenia się ziściły. I William został pilotem. Walter miał żyłkę do interesów. Naprawiał radia, stare rowery, a potem sprzedawał je ze sporym zyskiem. W duszy wierzył jednak, ze jest stworzony do bardziej męskich zadań i pewnie, dlatego postanowił zostać żołnierzem. Alex pracował po szkole w pobliskiej kręgielni. Podobno wszędzie było go pełno, zwłaszcza odkąd wszedł w posiadanie roweru, a stało się to za sprawa jednej z aptek, która mu go ofiarowała za jego bezinteresowna pomoc. Był z tego powodu dumny jak paw. I żądny przygód. Z książki dowiadujemy się również o przedwczesnej śmierci ich ojca, pracownika fabryki, który uczestniczył w wyprodukowaniu dla Lackawanna Railroad setek wagonów pociągów osobowych, a także o ich matce zatrudnionej w American Flag Company w Rutherford i o wielu innych zdarzeniach z życia rodziny Lewandowskich. Gdy wybuchła druga wojna światowa i Polska znalazła się pod okupacją niemiecką, trzej synowie Lewandowskich nie tyle poczuwając się do obowiązku, jak podkreśla autor książki, co rozumiejąc potrzebę służenia krajowi swojego pochodzenia i swojej nowej ojczyźnie, udali się na wojnę. Walter, sierżant marynarki wojennej, zginął w pierwszym dniu inwazji na Guam, w lipcu 1944 r. Alex poniósł śmierć w ogniu artylerii niemieckiej w listopadzie 1944 r., w pobliżu Apweiler w Niemczech, a William, pilot samolotu bojowego B-17, stracił życie w niemieckim mieście Osnabruck w marcu 1945 r. William, porucznik Air Force, został pochowany w Belgii, Walter na Hawajach, a Alex w Holandii. Nie żyje już również pozostała czwórka rodzeństwa Lewandowskich: Stanley, Lou, Ted i Veronica. Ostatni z rodzeństwa Ted zmarł zaledwie kilka miesięcy temu. "Ted Lewandowski był człowiekiem nadzwyczajnym, dobrym chrześcijaninem, parafianinem, dobrym przyjacielem, ale nade wszystko był wielkim patriota. Przez wiele lat był członkiem Knights of Columbus i czynnie uczestniczył w życiu miasta" - twierdzi członek Knights John Drzymkowski, ktory wraz z bratem Jamesem byl inicjatorem nazwania parku nazwiskiem braci Lewandowskich. Miasto Lyndhurst braciom Lewandowskim. Przez wiele lat niewielki park znajdujący się w południowej części miasta Lyndhurst w New Jersey był nieoficjalnie nazywany parkiem Lewandowskich. Od lat również ich nazwisko nosiła ulica przylegająca do parku, a także mieszczące się przy niej centrum handlowe. I nic się nie zmieniło, tyle ze obecnie nazwa ulicy, centrum i parku zostały oficjalnie zatwierdzone przez władze miasta Lyndhurst. W parku ponadto stanął pomnik poświecony trzem bohaterom polskiego pochodzenia: Alexowi, Williamowi i Walterowi. 14 czerwca 2003 r., w dniu narodowego święta amerykańskiego - Flag Day, władze miasta Lyndhurst i jego mieszkańcy oddali hołd trzem braciom wywodzącym się z polskiej ziemi i dedykowali im park i pomnik, doceniając ich poświecenie i dając dowód swojej wdzięczności. "Alex, William i Walter Lewandowscy. Będziemy o was zawsze pamiętać" - deklarowali uczestnicy sobotniej uroczystości. Zjawiło się na niej ponad 100 osób. Przybyli uczniowie szkół publicznych w Lyndhurst, a także podopieczni polskiej szkoły sobotniej, której dyrektorka jest Krystyna Kornak. Ci ostatni zjawili się w pięknych krakowskich strojach, wzbudzając podziw pozostałych uczestników uroczystości. Ceremonie poprowadził komandor Lyndhurst VFW, weteran wojny w Wietnamie Thomas B. Graffam. "Nadszedł wreszcie czas, by po tylu latach mieszkańcy naszego regionu dowiedzieli się o bohaterach, którzy byli niegdyś mocno związani z tym miastem, i by na zawsze już zachowali ich w swojej pamięci. Od dzisiaj park ten dedykujemy rodzinie Lewandowskich, która wykazała się wielkim heroizmem" - mówił do zgromadzonych komandor Graffam, pełniący jednocześnie urząd komisarza zarządu miasta Lyndhurst. Krótka inwokację wygłosił ks. Józef z kościoła pod wezwaniem Świętego Michała, tego samego, do którego uczęszczała niegdyś rodzina Lewandowskich, a jeszcze niedawno ostatni z rodzeństwa - Ted. Kilka ciepłych słów pod adresem bohaterskich braci skierował burmistrz miasta James M. Guida. "Jesteśmy z was dumni, bracia Lewandowscy, i zarazem wdzięczni, ze przynieśliście naszemu miastu tak wielka chlubę" - powiedział. Głos zabrał również poseł stanowy Fred Scalera i kilku innych mówców.
Fale wzruszenia wywołało wystąpienie Christine Lewandowski, synowej jednego z braci - Williama Lewandowski, mieszkająca w Severna Park w stanie Maryland, na uroczystość przybyła z córka Melissą i synem Jamesem. "Mój mąż Bill junior nie mógł niestety być tu dzisiaj z nami z powodu podróży służbowej, ale jest z nami duchem. Bill miał niespełna rok, gdy 14 marca samolot B-17 pilotowany przez jego ojca został zestrzelony. Jego bohaterski ojciec poniósł śmierć na miejscu" - mówiła Christine. I kontynuowała: "Mój mąż był zawsze dumny z ojca i pewnie, dlatego po maturze udał się na uczelnię wojskową US Military Academy w West Point w Nowym Jorku. Niedawno minęło 20 lat jego służby w wojsku". Christine wspomniała również, ze po śmierci trzech synów - ofiar wojny - ich matka Stella Lewandowski otrzymała trzy złote gwiazdy podczas uroczystości, w której uczestniczyła ówczesna Pierwsza Dama Ameryki Eleonora Roosevelt. Christine i jej dzieci były bardzo wzruszone ceremonia w parku Lewandowskich. Łzy pojawiły się w ich oczach, gdy nastąpiło oficjalne odsłonięcie pomnika poświeconego braciom. "To niewymownie wzruszający moment. Dotąd sądziłem, ze jedynie nasza rodzina, znała historie bohaterstwa moich krewnych, tymczasem dzisiaj przekonałem się, ze znają ją tu wszyscy. Jestem szczęśliwy, ze to miasto pamięta o nich i docenia ich poświecenie" - powiedział 34-letni James Lewandowski z Reston w Wirginii. Zapewnił, ze park już niebawem zostanie odnowiony i pojawią się w nim huśtawki dla dzieci oraz fontanna. "Bardzo pragnę, by następne pokolenia uczyły się historii swojego miasta, a nasi rodacy byli dumni, ze ich ojczyzna wydala na świat wielkich bohaterów" - powiedział nie kryjąc wzruszenia John Drzymkowski.

Barbara Aleksandrowicz Lewandowski Park w Lyndhurst
http://www.dziennik.com/www/dziennik/inne/artykuly/lewan.html

Bronisław Robert "Bob" Lewandowski. Urodził się 13 maja 1920. Dziennikarz, działacz polonijny, członek Kongresu Polonii Amerykańskiej. Był twórcą pierwszego w USA polskojęzycznego programu telewizyjnego. Był autentycznym pionierem, stworzył, regularnie nadawany polski program telewizyjny poza Polską. Jego autorski program "The Bob Lewandowski Show" docierał nie tylko do odbiorców w Chicago, ale także w Milwaukee w stanie Wisconsin oraz w South Bend w stanie Indiana. Po odejściu Lewandowskiego na emeryturę nikt nie był w stanie przejąć od niego pałeczki. Działające obecnie w Chicago polskie programy telewizyjne nie dorobiły się takiej osobowości jak Lewandowski, nie mówiąc już o tym, że nie potrafiły, jak on uzyskać dostęp do prawdziwej stacji telewizyjnej o dużym zasięgu. W Chicago Bob Lewandowski dał się poznać jako nieprzeciętna osobowość w świecie mediów: W radiu prowadził przez ponad 20 lat poranny program, słuchany do o ostatniej audycji, nadanej 30 sierpnia 1991 roku,. Brał udział w powstaniu warszawskim w 1944, był autorem powstańczej piosenki Marsz Żoliborza. Po wojnie trafił do obozów jenieckich a potem zamieszkał w USA.W 1977 zagrał w filmie Kochaj albo rzuć rolę adwokata pochodzenia polskiego o nazwisku Wrzesień, mieszkającego w Chicago, zmuszonego do zmiany nazwiska na September. Jako jedyny polski dziennikarz i twórca telewizyjny w roku 2003 w chicagowskim hotelu Hilton & Towers odebrał srebrną plakietę z wizerunkiem skrzydlatej muzy trzymającej w ręku glob Była to nagroda Amerykańskiej National Academy of Television Arts and Sciences i uznanie dla jego pionierskiej pracy w telewizji polskojęzycznej jak i dla jego dokonań w telewizji amerykańskiej. W latach 60-ych, kiedy telewizja w USA fascynowała swych widzów komicznymi serialami i dziennikami, w których podawano niemal wyłącznie wiadomości lokalne, Bob Lewandowski stworzył nowatorską jak na owe czasy audycję zatytułowaną United Press International i zaprosił do udziału w niej zagranicznych korespondentów, którzy podawali informacje z zagranicy pomijane na ogół w doniesieniach telewizyjnych. Program Lewandowskiego stał się autentycznym hitem, był emitowany przez sieć ABC na całą Amerykę, a Lewandowski prowadził go po angielsku z wdziękiem i swadą. Został też członkiem „Silver Circle" Srebrnego Kręgu i jako jedyny polski dziennikarz i twórca telewizyjny otrzymał dożywotnie członkostwo tej Akademii. W ten sposób wszedł w środowisko osobistości świata amerykańskiej telewizji Zmarł w nocy z 14 na 15 września 2006 roku w wieku 86 lat. Pochowany został 21 września 2006 na Cmentarzu św. Wojciecha w Niles, na przedmieściu Chicago.

Bogdan Lewandowski. Urodził się 7 grudnia 1946 w Toruniu. W roku 1969 ukończył Wydział Prawa Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, zdobywając tytuł magistra. Stopień naukowy doktora uzyskał w 1975 roku na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. W 1993 roku ukończył studia podyplomowe z zakresu prawa bankowego i bankowości na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. Był posłem na Sejm III oraz IV kadencji. Został wybrany także na Zastępcę przewodniczącego Sejmowej Komisji Śledczej do zbadania tzw. afery Lwa Rywina. 21 stycznia 2005 został również zastępcą przewodniczącego sejmowej komisji śledczej ds. prywatyzacji PZU. Jeden z założycieli Socjaldemokracji Polskiej od 2004 - członek Rady Politycznej SDPL. W wieku 22 lat (1969)wstępuje do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej i jest jej członkiem do 1989 roku. W następnym roku 1990 wstępuje do Polskiej Unii Socjaldemokratycznej gdzie jest członkiem do 1991 roku. W 1992 roku jest członkiem Polskiej Partii Socjalistycznej, w której piastował funkcję wiceprzewodniczący PPS. Członkostwo w tej partii ustało w roku 1999. W tym samym 1999 wstępuje do Sojuszu Lewicy Demokratycznej. Był członkiem Rady Krajowej SLD. Radny Sejmiku Województwa kujawsko-pomorskiego. Jest żonaty, ma dwoje dzieci.

Czesław Lewandowski. Urodził się 15 sierpnia 1922 w Kole (diecezja włocławska) Był trzecim z siedmiorga rodzeństwa. Do wybuchu wojny w 1939 roku ukończył szkołę podstawową i cztery klasy dawnego gimnazjum.

W okresie okupacji nie miał możliwości kontynuowania nauki i musiał podjąć pracę.

Po wojnie, w lipcu 1945 roku uzyskał świadectwo dojrzałości i od października tego roku rozpoczął studia na włocławskim Wyższym Seminarium Duchownym. Po ukończeniu Wyższego Seminarium Duchownego we Włocławku otrzymał święcenia kapłańskie w dniu 18 czerwca 1950 roku.

Pierwszą placówką duszpasterską był Lubraniec, gdzie pełnił obowiązki wikariusza i prefekta. Po dwóch latach został przeniesiony do Sieradza i pracował tam do 1955 roku jako wikariusz. Stamtąd wyjechał na studia do Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, które ukończył w 1958 r. i uzyskał magisterium z zakresu teologii moralnej. Powierzono mu stanowisko ojca duchownego w Niższym Seminarium Duchownym we Włocławku oraz naukę religii w innych szkołach włocławskich.

W 1961 roku, gdy Niższe Seminarium zostało zlikwidowane przez władze państwowe, przeniesiono go do Kalisza na stanowisko kapelana szpitala. W tym czasie prowadził również katechizację wśród dzieci i młodzieży.

W 1965 r. otrzymał nominację na ojca duchownego Wyższego Seminarium Duchownego we Włocławku.

Pełnił tę funkcję do czerwca 1973 r. Papież Paweł VI w dniu 16 lutego 1973 r. mianował go biskupem pomocniczym włocławskim. Święcenia biskupie przyjął w katedrze włocławskiej 1 kwietnia 1973 r. Jego konsekratorem był prymas Polski kardynał Stefan Wyszyński.

Od 6 grudnia 1997 roku jest biskupem seniorem.

Grzegorz Lewandowski. Urodził się 1 września 1969 w Szczecinku - polski piłkarz występujący na pozycji pomocnika. Karierę piłkarską rozpoczął w nieznanym klubie Zawisza Grzmiąca. Następnie spędził trzy sezony w Gwardii Koszalin, po czym poważnie zawodnikiem zainteresowała się krakowska Wisła. Pierwszy sezon rozpoczął się bardzo przeciętnie - Lewandowski zaliczył zaledwie 8 występów - wszystkie bez gola. Kolejne 5 sezonów było już bardziej udane. Łącznie w Wiśle rozegrał 124 mecze strzelając 11 goli. Najlepszy sezon w barwach Wisły to ten ostatni, w którym Lewandowski zdobył 7 goli. Następnie został wypożyczony do hiszpańskiego CD Logrones, ale po całkiem udanym epizodzie wrócił do Polski, jednak nie do Wisły, a warszawskiej Legii. A tam w czasie dwóch sezonów zaliczył 54 występy, zdobył 3 gole, mistrzostwo, puchar i superpuchar Polski. Kolejne kluby Grzegorza to: francuskie SM Caen, Polonia Warszawa, Zagłębie Lubin, RKS Radomsko, Hutnik Kraków, australijskie Adelaide City Force, znów Hutnik Kraków, Gwardia Koszalin, Kotwica Kołobrzeg, Ruch Wysokie Mazowieckie i ponownie Kotwica Kołobrzeg. W lidze polskiej wystąpił w 227 meczach strzelając 19 bramek. Obecnie występuje w Astrze Ustronie Morskie.

Janina Lewandowska. Urodziła się 22 kwietnia 1908 roku w Charkowie w ówczesnej Rosji, w rodzinie Józefa Dowbora-Muśnickiego (+26 października 1937 w Batorowie) późniejszego dowódcy 1. Korpusu Polskiego w Rosji i naczelnego dowódcy powstania listopadowego, i Agnieszki z domu Korsońskiej (+1920 w wieku 38 lat. Po powrocie latem 1918 roku do Polski mieszkała z rodzicami w Batorowie. Po ukończeniu gimnazjum im. Generałowej Jadwigi Zamoyskiej w Poznaniu studiowała w Konserwatorium Muzycznym, gdzie kształciła się w klasie fortepianu pod kierunkiem prof. Trąpczyńskiej. Podczas studiów razem z bratem Olgierdem mieszkała na stancji u państwa Hasiewiczów, którzy traktowali rodzeństwo Dowborów jak własne dzieci. Po ukończeniu konserwatorium Janina marzyła o karierze śpiewaczki, lecz to jej się nie udało brak zgody ojca i słaby głos nie pozwolił jej podjęcie takiej kariery. Pracowała na poczcie i jedynie dorywczo dorabiała śpiewem przed seansami filmowymi w kinie "Muza", a także na Wystawie Krajowej u Baciewskiego. W tym czasie zamieszkała przy ulicy Szymańskiego, w wynajętym pokoju. Gdy w 1937 r. zmarł Józef Dowbor - Muśnicki, razem z siostrą, Agnieszką zajęła się pogrzebem ojca. W styczniu 1939 r. Janina przeprowadziła się do dwupokojowego mieszkania przy ulicy Niecałej, dotąd zabrała z Batorowa, wymagającą stałej opieki schorowaną babcię. W pielęgnowaniu chorej pomagała przywieziona z Batorowa, 21-letnia wtedy Władysława Włodkowska. Rodzice pokładali w niej wielkie nadzieje, szczególnie, że wcześniej zawiedli się na synu, który wyjechał za granicę. Pasją Janiny było lotnictwo. Z szybownictwem spotkała się już jako gimnazjalistka, uczestnicząc w pokazach lotniczych na Ławicy koło Poznania. Później jako członkini Aeroklubu poznańskiego, zajmowała się sportem szybowcowym i spadochronowym. Licencję pilota szybowcowego uzyskała w Bezmiechowej koło Leska w Bieszczadach. W 1931 r. jako pierwsza kobieta w Europie wykonała skok spadochronowy z wysokości 5 tys. metrów W 1935 roku została przyjęta do Wyższej Szkoły Pilotażu w Ławicy koło Poznania, którą ukończyła w roku następnym z uprawnieniami pilota motorowego. Oblatywała słynne polskie samoloty RWD. Na przełomie 1933/34 r. ukończyła kursy we Lwowie i w Dęblinie w zakresie radiotelegrafii i uzyskała uprawnienia do obsługi nowoczesnych aparatów Juza-Hughesa.. Podczas pokazów szybowcowych w Tęgoborzu koło Nowego Sącza poznała płk. Mieczysława Lewandowskiego, instruktora pilotażu. Ślub cywilny odbył się 10 czerwca 1939 roku z udziałem świadków: Stanisława Koperskiego i Ireny Hasiewicz. Ślub kościelny odbył się w sierpniu 1939 roku w kościele św. Justa przy szkole szybowcowej w Tęgoborzu.
W pierwszych dniach wojny płk. Mieczysław Lewandowski szukał żony w Warszawie i w Poznaniu, ale bezskutecznie. Po kilku dniach został przez Niemców aresztowany i wywieziony do Generalnej Guberni. Stamtąd udało mu się przedostać do Francji a potem do Anglii, gdzie w czasie wojny walczył w 302 Dywizjonie Myśliwskim. We wrześniu 1939 r. wraz z grupą kolegów, jak ona pilotów cywilnych, odjechała na otwartej platformie pociągu towarowego w stronę Wrześni. W Nekli dołączyli do 3. pułku lotniczego. W czasie odwrotu przebrała się w lotniczy mundur oficerski i być może wtedy zaczęła używać lub nieformalnie nadano jej stopień podporucznika pilota. 22 września wraz z większością pułku została otoczona przez sowieckie czołgi,i wzięta do niewoli przez Armię Czerwoną koło Husiatynia. Przetrzymywana najpierw w Ostaszkowie, 6 grudnia 1939 r. została przetransportowana do obozu w Kozielsku. Transport miał miejsce ok. 20 kwietnia 1940. Zginęła najprawdopodobniej dnia następnego lub w dzień swoich urodzin. W czasie przesłuchań podobnie jak część oficerów zmieniła w zeznaniach swoje dane - podając, że urodziła się w 1914 r. oraz nieprawdziwe imię ojca Marian. Z takimi danymi figuruje na liście wywozowej nr 0401, pod pozycją 53 (akta nr 1469 ujawnione w 1991 r.). W niewoli nie załamała się. Brała udział w podziemnym, obozowym życiu religijnym. Wypiekała min. komunikanty ks. Janowi Ziółkowskiemu - kapelanowi jeńców. Trzy dni po śmierci Janiny Gestapo aresztowało w Warszawie jej młodszą, 21-letnią siostrę Agnieszkę za działalność konspiracyjną. Agnieszka została stracona 21 czerwca 1940 r. w Palmirach. Zwłoki Janiny Lewandowskiej zostały odnalezione przez Niemców podczas pierwszej ekshumacji mogił katyńskich – był przy tym m.in. Józef Mackiewicz – delegat PCK. Była jedyną wydobytą z mogił kobietą, czego Niemcy nie potrafili wytłumaczyć, i w obawie przed niespodziewanymi efektami propagandowymi nie ujawnili tego faktu. 13 kwietnia 1943 r. radio Berlin powiadomiło świat o odkryciu masowych grobów polskich oficerów w Katyniu. Ekshumacją kierował niemiecki profesor Gerhard Buhtz, szef Zakładu Medycyny Sądowej w Breslau (Wrocławiu). Prof. Buhtz zajmował się przypadkami szczególnymi, dlatego wśród siedmiu czaszek zgładzonych polskich oficerów przywiezionych do Wrocławia do celów naukowych, znalazła się czaszka zastrzelonej kobiety. W 1945 r. prof. Bolesław Popielski obejmował kierownictwo Zakłądu Medycyny Sądowej Akademii Medycznej we Wrocławiu. Wówczas odnalazł czaszki pozostawione przez Buhtza i przez dziesiątki lat ukrywał je przed NKWD i polską bezpieką, która poszukiwała dokumentów przywiezionych przez Niemców z Katynia. Tuż przed śmiercią w 1997 r. prof. Popielski przekazał pieczę nad czaszkami swoim zaufanym współpracownikom, dr. hab. Tadeuszowi Doboszowi i dr. Jerzemu Kaweckiemu, prosząc ich, „by w odpowiednio sprzyjającej atmosferze politycznej w Polsce ujawnili je polskiemu narodowi i naukowo udowodnili ich pochodzenie”. Do tych badań na prośbę śp. prof. Andrzeja Jagielskiego z Uniwersytetu Wrocławskiego i z poczucia patriotycznego obowiązku przyłączyli się antropologowie Uniwersytetu Wrocławskiego, prof. Tadeusz Krupiński, prof. Zbigniew Rajchel i lekarz medycyny, doktorant Hubert Szatny z wrocławskiej Akademii Medycznej. Po trzech latach badań zespół tych naukowców udowodnił, że czaszki należą do polskich oficerów pomordowanych w Katyniu i że jedna z nich była czaszką kobiety. Metodą superprojekcji i techniki komputerowej ustalono, że odtworzona w komputerze głowa wykazuje zgodność cech antropologicznych z cechami widocznymi na fotografiach Janiny Lewandowskiej. Naukowcy w obecności władz rządowych i samorządowych Wielkopolski oraz przybyłej z Argentyny i Anglii rodziny Dowbór-Muśnickich przekazali czaszkę 4 listopada br. do pochówku w grobie rodzinnym. Czaszkę Janiny, z dziurą po kuli w potylicy, włóżono do specjalnej urny - oznaczonej szachownicą lotniczą i znakiem polskich pilotów. Urna została pochowana na cmentarzu w Lutowie po 66 latach tułaczki, w mogile rodziny Muśnickich, w której spoczywa generał Józef Dowbor-Muśnicki ze swoją żoną Agnieszką. Wśród uczestników uroczystości pogrzebowych, które odbyły się tego dnia, byli przedstawiciele Aeroklubu Poznańskiego, kompania honorowa i orkiestra Wojsk Lotniczych. Władze Wielkopolski i Aeroklub Poznański, którego członkiem była Janina, uhonorowały ją pośmiertnie Medalem Pamiątkowym Ad perpetuam rei memoriam – Na wieczną rzeczy pamiątkę. Homilię w czasie uroczystości pogrzebowej wygłosił kard. Henryk Gulbinowicz, były metropolita wrocławski, a mszy świętej w starym lusowskim kościele przewodniczył ksiądz arcybiskup metropolita poznański Stanisław Gądecki. Wartę przy urnie pełnili żołnierze Wojsk Lotniczych. Nad grobem pochyliły się sztandary katyńskie z Wrocławia, Poznania i sztandar Komitetu Katyńskiego z Warszawy. Na pogrzeb przybyli przedstawiciele organizacji studenckich z Poznania i Wrocławia. Prośba organizatorów uroczystości do departamentu wojskowego Urzędu do Spraw Kombatantów z 12 września 2005 r. w sprawie pośmiertnego uhonorowania i mianowania ppor. Janiny Lewandowskiej na wyższy stopień spotkała się z odmową Urzędu, który argumentował, iż brak jest możliwości prawnych do zadośćuczynienia temu wnioskowi.

Janusz Lewandowski. Urodził się 13 czerwca 1951 w Lublinie. Syn Karola i Haliny. Zawarł związek małżeński Lidią z domu Talewska, z którego w 1979 roku urodziła się córka Justyna. Jego pradziadek cioteczny Leon Frankowski, był dowódcą Powstania Styczniowego na Lubelszczyźnie. Jest autorem książki o sławnych liberałach, a także artykułów i felietonów do gazet i czasopism, jak: Rzeczpospolita, Gazeta Wyborcza, Parkiet, Polityka, Wprost i Newsweek Polska. Jako pierwszy w 1993 roku zdobył nagrodę Giganta przyznawaną przez poznański oddział Gazety Wyborczej, laureat Nagrody Kisiela 1993. W 1974 roku uzyskał tytuł magistra ekonomi na Uniwersytecie Gdańskim. W 1974 - 1983 był nauczycielem akademickim na Uniwersytecie Gdańskim, na Wydziale Ekonomiki Transportu, specjalność Transport Morski i Handel Zagraniczny; Tytuł magistra zdobył w 1974 a tytuł doktora w 1984. Później w latach 1984 – 1988 pracował w Polskich Liniach Oceanicznych w Gdyni. Dyrektor Spółki Consultingowej w Sopocie „Omega” Był wykładowcą w amerykańskim Uniwersytecie Harvarda oraz założył Instytut Badań nad Gospodarką Rynkową w Gdańsku i jest jego przewodniczącym. W latach 1980–1981 i także w latach 1982 – 1989 był doradcą, ekspertem ekonomicznym NSZZ Solidarność.
W roku 1988 współzałożycielem Kongresu Liberalno - Demokratycznego ze środowiska tzw. gdańskich liberałów a w latach od 1900 roku do czerwca 1901 roku był przewodniczącym Kongresu.
Był ministrem przekształceń własnościowych w rządach Jana Krzysztofa Bieleckiego od stycznia do grudnia 1991 roku i Hanny Suchockiej od lipca 1992 do października 1993 roku. Jego główne działania w tym czasie to m.in. uruchomienie giełdy i opracowanie programu powszechnej prywatyzacji. W 1993 roku był współzałożycielem pierwszego Niezależnego Polskiego Prywatnego Instytutu Badań nad Gospodarką Rynkową, gdzie w latach 1993-97 był szefem Rady Programowej i przewodniczącym Instytutu Badań nad Gospodarką Rynkową w Gdańsku, Po klęsce wyborczej Kongresu Liberalno Demokratycznego w 1993 pracował w latach 1994–1997 jako ekspert; głównie za granicą. Po połączeniu Kongresu Liberalno Demokratycznego i Unii Demokratycznej w jedną partię w 1994 został członkiem Unii Wolności i z jej listy wszedł do Sejmu od października 1997 r. do lutego 2001 roku
Razem z Donaldem Tuskiem i grupą liberałów odszedł z UW do Platformy Obywatelskiej i ponownie został wybrany posłem na Sejm od lutego 2001 roku do lipca 2007 roku. Członek Rady Krajowej Platformy Obywatelskiej. W okresie od kwietnia 2003 do kwietnia 2004 był obserwatorem przy Parlamencie Europejskim w Komisji Przemysłu i Handlu Zewnętrznego, Badań i Energii. W wyborach europejskich 13 czerwca 2004 wybrany z listy Platformy Obywatelskiej w okręgu nr 1 województwo pomorskie; uzyskał najlepszy wynik w regionie 79,879 głosów, czyli 20,17%. Od 16 czerwca 2004 roku poseł do Parlamentu Europejskiego 6 kadencji. Był przez 2,5 roku przewodniczącym komisji budżetowej Parlamentu Europejskiego.

Janusz Lewandowski Urodził się 1938 w Murzynowie koło Płocka. Ukończył studia w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w pracowni malarstwa, prof. Artura Nacht-Samborskiego. Dyplom otrzymał w 1964 roku. Miał szereg wystaw indywidualnych zbiorowych w kraju, jak i poza granicami w Holandii, Niemczech i Anglii. Uczestniczył malarskich plenerach i sympozjach problemowych. Otrzymał wiele nagród, m.in. w 1985 roku nagrodę Prezydenta Warszawy, w 1995 roku nagrodę polsko-japońską im. Miyauchi. Jego prace znajdują się w zbiorach prywatnych w kraju i za granicą oraz w kolekcjach muzealnych, m.in. Muzeum Mazowieckiego w Płocku, Zachęty w Warszawie. Jego obrazy często porównywane są do sztuki polskiego symbolizmu oraz nostalgicznych pejzaży Jana Stanisławskiego i Józefa Chełmońskiego. Jednak poprzez nowoczesną kompozycję, konsekwentną dramaturgię i kolorystykę wykraczają poza konwencję tej sztuki.
Pięknie o swoim malarstwie mówi sam autor "...Kiedy patrzę na pole, to zapełnia się ono tworami nie tylko mojej wyobraźni, gdy pochylam nad wodą to myślę, że tajemnica jej żywiołu nie tylko z niej wypływa a jeśli jestem w ogrodzie stłumione szepty, które mnie ogarniają nie są tworem tylko tej chwili. Mieszka i tworzy w Warszawie.

Jerzy Romuald Lewandowski. Urodził się 28 lipca 1922 roku w Częstochowie, syn Włodzimierza Stanisława Lewandowskiego i matki Ireny Józefy Lewandowskiej ze Skurzyńskich.
Faktycznie urodził się w Lubartowie, a później przewieziony do Częstochowy i przedstawiany do rejestracji i chrztu. Ochrzczony został dnia 20 maja 1923 roku w kościele pod wezwaniem Św. Rodziny w Częstochowie. Miał siostrę: Krystynę Marię Lewandowską II voto Budzińska, III voto Skwierz. Wczesne dzieciństwo spędził w Lubartowie. W 1928 roku wraz z rodzicami przenosi się do Lublina. Specyfika miasta Lublina odbiła się mocno w Jego życiu i była widoczna w jego charakterze do końca życia. Lublin w czasach Jego dzieciństwa bardziej ciążył do Warszawy niż do Lwowa, ale miał tę kresową cechę, którą była różnorodność etniczna, kulturowa i religijna. Była dzielnica żydowska, było piękne Stare Miasto, w którym mieszkali również potomkowie dawnych rodów szlacheckich. Obok uniwersytetu katolickiego był uniwersytet żydowski, obok kościołów katolickich były bożnice żydowski i cerkwie prawosławne. Czuło się, że Lublin stoi na granicy kilku światów a te światy budziły wyobraźnię i ciekawość młodego wówczas człowieka.
Tu uczęszcza do Szkoły Powszechnej im. Króla Stefana Batorego (1 rok 1929/20) i po rocznej nauce w roku szkolnym 1930/31 w domu (korepetytorka), zdaje w 1931 roku egzamin do gimnazjum - tzw. "Szkoły Lubelskiej", przemianowanej w 1934 roku na Gimnazjum im. Stefana Batorego w Lublinie. Po czterech latach nauki w gimnazjum w 1935 roku rodzice przenoszą go do czteroletniej Szkoły Budownictwa, która kończy 12 czerwca 1939 r. Otrzymuje tytuł "Technik Budowlany" Już po zakończeniu II wojny światowej po odbytej kilkuletniej praktyce w zawodzie i zdaniu państwowego egzaminu z Prawa Budowlanego uzyskał w 1958 roku tytuł "Budowniczego”. Pierwszą pracę po ukończeniu szkoły w miesiącach lipiec - wrzesień 1939, wykonywał na stanowisku zastępcy kierownika budowy (dziś termin kierownika budowy odpowiada inspektorowi nadzoru budowlanego ze strony inwestora) w prywatnej firmie inż. Stanisława Wojciechowskiego, na budowie lotniska wojskowego w Świdniku k. Lublina, realizowanego przez D.O.K. II Lublin. Wybuch wojny zastaję rodzinę w Lublinie. Zaraz po wkroczeniu Niemców do Lublina wraz z ojcem został aresztowany i umieszczony w zaimprowizowanym obozie dla zakładników wojennych na terenie b. 8 Pułku Piechoty, a później przeniesiony do obozu na plac przy al. Racławickiej. Obóz był bardzo słabo strzeżony i po krótkim pobycie w tym obozie wraz z ojcem uciekł. Od połowy 1940 roku pracował w firmie budowlanej jako technik-kreślarz, a następnie kierownik robót. W czasie okupacji działał w konspiracji w Armii Krajowej. Pod koniec lipca 1944 r., wraz z oddziałem AK udał się w kierunku północno-zachodnim najprawdopodobniej na pomoc powstaniu warszawskiemu, które miało wybuchnąć i wybuchło 1 sierpnia 1944 r. W trakcie marszu (podczas odpoczynku) nakazano im złożyć broń (rozbrojono). Po powrocie do wyzwolonego już Lublina zgłosił się ochotniczo do Wojska Polskiego (RKU Lublin). Wcielony został do 7 samodzielnej Kompanii Ochrony Sztabu 2 Armii Wojska Polskiego, tu otrzymał stopień starszego szeregowca. Ze względu na posiadane wykształcenie techniczne został skierowany w 1945 r. do Oficerskiej Szkoły Saperów w Przemyślu, która w drugiej połowie 1946 roku została przeniesiona do Wrocławia. W szkole dosłużył się stopnia st. sierżanta podchorążego. Szkołę tę kończy 1 października 1946 roku z trzecią lokatą spośród 17 podchorążych wybranych z kompanii "wypustowej" (7 kompania) i dopuszczonych do wcześniejszej promocji. Mianowany na stopień podporucznika 04.10.1946 roku. Aktu promocji dokonał Marszałek Polski Michał Rola-Żymierski. Zgodnie z rozkazem Ministra Obrony Narodowej i ustalonym planem nakazującym ostatecznie rozminowanie i oczyszczenie polskich ziem z porzuconej amunicji, materiałów wybuchowych, uzbrojenia i min skierowany został wraz z całą siedemnastką podchorążych do Brzegu nad Odrą, na uzupełnienie kadry oficerskiej formowanego tam Batalionu Saperów, przeznaczonego dla Marynarki Wojennej. Wkrótce w miesiącu październiku 1946 roku batalion został przerzucony do Wejherowa, a później na początku 1947 roku do Gdyni. Tutaj od 13 do 15 maja 1947 roku przeprowadził rozpoznanie na obszarze 42 km2 w rejonie Gdańska, Wrzeszcza, Oliwy, Letniewa, Jelitowa i Nowego Portu. Przez następnych 6 dni zbadał obszar 43,5 km2 w rejonie Sopotu, Orłowa i Gdyni.
W dniach od 22 do 25 maja 1947 r. przeprowadził zwiad na obszarze 58 km2 w rejonie Mechelinek, Kosakowa, Brzezina, Rzucewa, Żelistrzewa i Pucka. W następnych trzech dniach jego grupa przeszukała tereny Helu, Boru, Juraty, Jastarni, Kuźnicy, Chałup i Władysławowa. W tym pierwszym okresie zbierano w zasadzie tylko wszelkiego rodzaju materiały wybuchowe i miny. Wielką ilość porzuconej amunicji zbierano w drugiej kolejności Zadanie to realizowały wydzielone siły saperów wojsk lądowych. Natomiast tzw. zwiad minerski na Helu przeprowadził pododdział inżynieryjny Marynarki Wojennej, którym kierował por. Jerzy Lewandowski. Na Helu znaleziono 16 zakonserwowanych pocisków 152,4 mm z byłej bazy baterii im. Heliodora Laskowskiego i niewypał pocisku artyleryjskiego z pancernika Schleswig-Holstein. Od 30 maja do 5 czerwca zwiad przeprowadził rozpoznanie w rejonie Chłapowa, Jastrzębiej Góry, Karwi na obszarze 231.5 km2 Znalazł czternaście skupisk amunicji i torped na brzegu morza. W Batalionie Saperów jest dowódcą samodzielnego plutonu zwiadu, a od 1948 roku zastępcą dowódcy kompanii ds. technicznych. W batalionie wykonuje różne zadania saperskie jak np. zwiad fortyfikacyjny, rozminowanie wybrzeża, akcje przeciwpowodziowe (przeciwlodowa obrona mostów przed zniszczeniem) oraz budowa pierwszych obiektów fortyfikacyjnych. W połowie 1948 roku przeniesiony został do Szefostwa Inżynierii Marynarki Wojennej (Dowództwo MW). Tu zajmuje się głównie organizowaniem, kierowaniem i nadzorowaniem budowy wielu obiektów fortyfikacji stałej na wybrzeżu takich jak baterie artylerii nadbrzeżnej, stanowiska dowodzenia, obiekty łączności, schrony dla ludzi - a także fortyfikacji polowej; w pewnym okresie nadzorowaniem budowy obiektów hydrotechnicznych w portach. Uczestniczy też w innych przedsięwzięciach związanych z inżynieryjnym zabezpieczeniem obrony wybrzeża. Między innymi na Helu po zinwentaryzowaniu fortyfikacji uzupełniono je o niezbędne obiekty. Stanęła na cyplu nowa bateria artylerii stałej o kalibrze 130 mm. Wykonano ją w zmienionej wersji (działa produkcji radzieckiej) zgodnie z doświadczeniami II wojny Drugą baterię artylerii stałej o kalibrze 152 mm. wznosił od podstaw w połowie drogi między cyplem a Helem-Borem, od strony wschodniej. Działa artylerii stałej miały kaliber najwyższy spośród wszystkich, jakie ustawiono po wojnie na wybrzeżu Polski. Konsekwencją zimnej wojny było instalowanie na Wybrzeżu, w tym na półwyspie Helskim - głównie siłami saperów - elementów obrony przeciwdesantowej. Postanowiono wówczas o budowie batalionowych i kompanijnych rejonów obrony tzw. bru i kru. Na Helu powstał na wschód od baterii 152 mm, batalionowy rejon umocniony - bru. Rejon batalionowego umocnienia na Helu obejmował obszar około 4000x1200m. W jego skład wchodziło ponad 400 obiektów (stanowiska obserwacyjne, stanowiska bojowe dla ckm, rkm, dział kalibru 76 mm. 45 mm. moździerzy 82 mm. i 122 mm. Wszystkimi tymi pracami z ramienia Dowództwa Marynarki Wojennej kierował kpt. Jerzy Lewandowski. Zajmował różne stanowiska do Szefa Wydziału Inspektorskiego.
W dniu 04.11.1948 roku zawiera związek małżeński w kościele w miejscowości Rozłazino pow. Lębork z Reginą Buschman córką Marcina i Heleny z d. Gruba, urodzoną 29 lipca 1929 roku w Gościcinie k. Wejherowa. Z małżeństwa tego urodziło się troje dzieci: Krystyna Regina (Zaborska) Hanna Zofia (Bekisz) Andrzej Ryszard. W roku 1961 kończy roczny Wyższy Kurs Doskonalenia Oficerów przy Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie.
W roku 1980 przeszedł na emeryturę po 36 latach służby w Wojsku Polskim. Posiada stopień wojskowy pułkownika (odpowiednio w Marynarce Wojennej - komandora). W dniu 23 maja 1985 roku umiera mu żona Regina a w dwa lata później w dniu 3 listopada 1987 roku umiera matka Irena Lewandowska.
Po zakończeniu służby wojskowej pracował jeszcze przez kilka lat (do 1990 roku) w tej samej instytucji, ale na stanowisku cywilnym.
Za osiągnięcia w służbie w Wojsku Polskim i za działalność społeczną otrzymał szereg odznaczeń, dyplomów i nagród. Między innymi:
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
• Odznaka Grunwaldzka 1945,
• Medal Zwycięstwa i Wolności 1945
• Złoty i Srebrny Krzyż Zasługi,
• Medal za udział w walkach o Berlin,
• Srebrny i brązowy medal za Zasługi dla Obronności Kraju
• Złoty, Srebrny i Brązowy medal "Siły Zbrojne w służbie Ojczyzny"
• Medal 10-lecia, 30-lecia i 40-lecia Polski Ludowej
• Srebrny i Brązowy medal "Zasłużonemu Saperowi WP"
• Złota Odznaka za Zasługi w Zwalczaniu Powodzi,
• Brązowa Odznaka za Zasługi w Ochronie Porządku Publicznego,
• Złota Odznaka "Zasłużony Pracownik Morza"
• Odznaka "Zasłużonym Ziemi Gdańskiej"
• Medal 50-lecia Gdyni,
• Medal 60-lecia Armii Radzieckiej
Był członkiem Związku Kombatantów RP i byłych Więźniów Politycznych oraz Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych.
Zmarł dnia 5 lutego 2007 roku o godzinie 17:00.
Pochowany w dniu 9 lutego 2007 roku na cmentarzu komunalnym Witomino w Gdyni w Alei Zasłużonych w grobie obok swojej żony Reginy Lewandowskiej z Buschmanów

Konrad Tomasz Lewandowski. Urodził się 1 kwietnia 1966 w Warszawie. To polski pisarz fantasy i science fiction, dziennikarz, publicysta i redaktor. Absolwent Politechniki Warszawskiej - Wydział Inżynierii Chemicznej Procesowej. Doktor filozofii, doktorat na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego. Rozprawa doktorska pt. ”Sozotechnika czy ekoinżynieria? - Przesłanki wyboru strategii postępowania wobec systemów ekologicznych w warunkach narastającej antropopresji”. Największe uznanie czytelników zdobył cyklem opowiadań science-fiction o perypetiach dziennikarza Radosława Tomaszewskiego z brukowej gazety "Obleśne Nowinki" oraz cyklem fantasy o kotołaku Ksinie, na podstawie, którego powstaje gra fabularna Labirynt Światów. W Internecie i w życiu prywatnym posługuje się pseudonimem Przewodas. Współpracuje z czasopismem kulturalnym "Lampa". W 1995 roku otrzymał Nagrodę im. Janusza A. Zajdla za opowiadanie Noteka 2015. Był sześciokrotnie nominowany do tej nagrody. Obecnie jest w złych stosunkach z niektórymi przedstawicielami polskiego fandomu i organizatorami Nagrody Zajdla. W roku 1992 Śląski Klub Fantastyki przyznał mu antynagrodę Złoty Meteor. W 2004 Lewandowski wystosował list otwarty do Jadwigi Zajdel, wdowy po pisarzu, apelując o rozważenie wycofania honorowego patronatu oraz imienia Janusza A. Zajdla z nazwy nagrody Jest autorem wielu opracowań na temat metafizyki oraz wizji alternatywnych, które uzasadniają jego teorię metafizyczną. Żonaty, dwoje dzieci

Leopold Leon Lewandowski. Urodził się 14 marca 1831 roku w Kaliszu. Leopold był synem kaliskiego weterynarza Jakuba Levi i Rozalii Leontyny Wolfsohn. W roku 1840 rodzina przeszła na wyznanie ewangelicko-augsburskie i zmieniła nazwisko na Lewandowski, przyjmując przy chrzcie dodatkowe chrześcijańskie imiona. Leopold, starszy kolega szkolny poety Adama Asnyka i lekarza Henryka Dobrzyckiego, pobierał nauki w kaliskiej Wyższej Szkole Realnej (dziś: I LO im. Adama Asnyka). Zadebiutował w rodzinnym mieście jako skrzypek w wieku lat 15. Mając 19 lat przeniósł się do Warszawy, gdzie po wygraniu konkursu na stanowisko został zaangażowany jako skrzypek do orkiestry Teatru Wielkiego. Pracował tam przez wiele lat, uzupełniając jednocześnie swe wykształcenie muzyczne lekcjami u znanych wirtuozów K. Baranowskiego i J. Hornziela. Dorabiał jako skrzypek na wieczorach tanecznych w prywatnych domach. Cieszył się szczególną popularnością, nazywano go warszawskim Straussem - bez niego nie mógł się obejść żaden bal. Od około 1855 roku posiadał już własną orkiestrę, z którą występował najpierw na Woli, i po reorganizacji w roku 1857 w znanym warszawskim Teatrze Rozmaitości w Ogrodzie Saskim. Zarabiał duże sumy występując z okiestrą na balach i imprezach tanecznych i uzyskał w stolicy olbrzymią popularność. Jednocześnie nie zaniedbywał muzyki poważnej, grając w kwartecie smyczkowym. Jego dorobek kompozytorski obejmuje ok. 350 utworów. Komponował muzykę taneczną, opartą głównie na motywach ludowych: mazury, polki, walce, kujawiaki, oberki, ale do jego dorobku należą także tańce salonowe, jak polonezy, kadryle i kontredanse. Sławę europejską przyniosły mu szczególnie modne wówczas mazury, które grano i wydawano w wielu stolicach europejskich, jak Berlin, Paryż czy Wiedeń. Działał także pod pseudonimem Lopek jako autor humoresek, anegdot i szkiców z życia Warszawy, wyróżniając się dobrą znajomością typów ludowych i gwary warszawskiej. Pseudonim Lopek przejął po nim urodzony w 1901 roku pobratymiec krwi, aktor Kazimierz Krukowski. Żonaty z Aleksandrą Lutostańską miał z nią cztery córki. Prawdopodobnie z okazji ślubu zmienił ponownie wyznanie na rzymskokatolickie, gdyż pochowany został na warszawskich Powązkach. Zmarł 22 listopada 1896 roku w Warszawie. Grób nadal istnieje aleja F 6.

Luis Lewandowski. Niemiecki kompozytor, urodził się 3 kwietnia 1821 roku we Wrześni, (Polska) W dzieciństwie bardzo wcześnie zmarła mu matka. W wieku 12 lat wyjechał do Berlina. Tam studiował w Berlińskiej Akademii Sztuki. Dokuczliwa choroba nerwicowa zmusiła go do przerwania nauki. W Berlińskiej Akademii Śpiewu komponował, dyrygował. W roku 1844 prowadził chór w berlińskiej gminie żydowskie. W 1864 roku studiował w żydowskim seminarium. Zmarł 4 lutego 1894 roku w Berlinie. Jego grób znajduje się na Żydowskim cmentarzu – Berlin Weissensee.

Mariusz Lewandowski. Urodził się 18 maja 1979 roku w Legnicy. Zawodnik swoją karierę piłkarską rozpoczynał w sezonie 1996/1999 występując w zespole Zagłębie Lubin na pozycji obrońcy lub pomocnika. W 2000 przeniósł się do Lechii Gdańsk, przed sezonem 2000/2001 do Dyskobolii Grodzisk Wielkopolski, a przed sezonem 2001/2002 do Szachtara Donieck. Na pierwszoligowych polskich boiskach rozegrał dotychczas 76 spotkań, w których strzelił 2 bramki (stan na 15 września 2005). Jest trzykrotnym mistrzem Ukrainy (2002, 2005, 2006), dwukrotnym zdobywcą Pucharu Ukrainy (2002, 2004), zdobywcą Superpucharu Ukrainy (2005). Pionier, jeśli chodzi o występy polskich piłkarzy w lidze ukraińskiej. W reprezentacji Polski zagrał w 34 spotkaniach, strzelając 1 bramkę (stan na 2 czerwca 2007). Na Mundialu w 2006roku pod wodzą trenera Janasa występował w składzie reprezentacji Polski z następującymi zawodnikami: 1 Boruc, 2 Jop 3 Gancarczyk, 4 Baszczyński, 5 Kosowski, 6 Bąk, 7 Sobolewski, 8 Krzynówek, 9 Żurawski, 10 Szymkowiak, 11 Rasiak, 12 Kuszczak, 13 Mila, 14 Żewłakow, 15 Smolarek, 16 Radomski, 17 Dudka, 18 Lewandowski, 19 Bosacki, 20 Giza, 21 Jeleń, 22 Fabiański, 23 Brożek.

Mariusz Marek Lewandowski. Urodził się 15 lutego 1977 roku we Wrocławiu.
Ma dwóch braci: Mieczysława Maksymiliana Lewandowskiego i Martina Marię Lewandowskiego.
Niezwykle uzdolniony sportowo, zarówno w szkole podstawowej jak i średniej jest reprezentantem szkolnym w takich dziedzinach jak koszykówka i piłka ręczna, świetnie radził sobie w sportach lekkiej atletyki.
W wieku niespełna 7 lat występuje publicznie w Hotelu Skalnym w Karpaczu. Pierwszy raz w przeglądzie konkursowym wystąpił w Wałbrzychu w roku 1985 gdzie otrzymał szereg nagród i wyróżnień między innymi „za wdzięk i bezpretensjonalność”,
W 1986 roku otrzymał specjalną nagrodę za udany debiut w pierwszym w Polsce widowisku iluzjonistycznym dla dzieci pt. „Był sobie król”.
W 1987 roku zajął III miejsce w konkursie na najlepsze opracowanie tricku iluzjonistycznego (kategoria „open” – bez podziału na wiek)
W 1987 roku był laureatem Międzynarodowego Konkursu w Karlovych Varach (Czechosłowacja) gdzie wystąpił w bajką „Był sobie król” W roku 1989 I miejsce w I Międzynarodowym Konkursie Iluzji Dziecięcej i Młodzieżowej w Tarnowie.
W 1992 roku I miejsce w II Międzynarodowym Konkursie Iluzji Dziecięcej i Młodzieżowej w Tarnowie.
W 1992 roku I miejsce w IV Międzynarodowy Konkurs Iluzji o nagrodę Mistrza Jana Twardowskiego w Tarnowie.
W 1993 roku I miejsce w II Śląskim Zlocie Iluzji w Chorzowie (kategoria „open”
Po zorientowaniu się w zasadach „bezstronności oceny jurorów” (de facto czynnych zawodowo iluzjonistów) zrezygnował nieodwołalnie z wszelkich występów w przeglądach i konkursach iluzjonistycznych. Problemem głównym i jedynym na każdym konkursie był fakt–„że jak taki młody, może wykonywać triki iluzjonistyczne które wg nich są zagwarantowane tylko do wykonywania przez dorosłych wykonawców.” I to raczej tylko zawodowców.
Wystąpił niezliczoną ilość razy na scenach i estradach polskich jak również w Czechosłowacji, Niemczech, Austrii Francji Portugalii, Hiszpanii Szwajcarii, Włoszech, Australii, Tajlandii, Tajwanu, Indii i Singapuru
Udzielił dziesiątki wywiadów dla prasy radia i telewizji.
W roku 1996 zdaje egzaminy i zostaje przyjęty do XIV Liceum Ogólnokształcącego imieniem Polonii Belgijskiej we Wrocławiu do klasy o kierunku teatralnym, które ukończył 1996 roku.
W roku 1999 zwiedza Europę objeżdżając Czechy, Austrię, Słowenię, Włochy, Francję, Szwajcarię, Hiszpanię Portugalię a w roku 2000 ponownie zwiedza Włochy i Sycylię.
W trakcie trwania nauki w Liceum jest wykonawcą kilkunastu głównych ról teatralnych, uczestniczy z zespołem w kilku przeglądach konkursowych zdobywając z zespołem szereg nagród i wyróżnień.
W roku 1996 zdaje egzamin wstępny do Akademii Ekonomicznej im. Oskara Lanego we Wrocławiu i zostaje studentem tej uczelni. Po ukończeniu I roku studiów otrzymuje stypendium naukowe z Fundacji Innowacja z Warszawy załatwia dwuletni urlop dziekański w trakcie, którego w dniu 9.02.1998 roku ze starszym bratem Martinem wyjeżdża do Australii gdzie studiują wspólnie ekonomię. W latach 1999 – 2000 Windsor Insitute of Commerce w Sydney, Australia otrzymał Diploma of Management a póżniej w TLCC Business Collage w Sydney, Australia. 1999-2001.
W Australii pracuje w firmie handlowej posiadającej największą sieć sklepów ogólno-spożywczych w Australii na stanowisku Manager on duty (MOD).
Zwiedza całą Australię, Tajwan oraz dwukrotnie wyjeżdża do Nowej Zelandii. Podczas drugiego wyjazdu do Nowej Zelandii miał zaszczyt być przyjęty w domu u pierwszego zdobywcy najwyższego szczytu ziemi Mount Everest Sir Edmunda Hilarego. Uzdolniony muzycznie, duże poczucie rytmu. Gra na instrumentach perkusyjnych, gitarze (samouk), zdolności te wykorzystuje podczas różnego rodzaju imprezach estradowych.
Podczas pobytu w Australii uczy się grać na oryginalnym instrumencie aborygenów didgeridoo w Uniwersytecie of Didgeridoo w Alice Springs. W Australii organizuje życie kulturalne Uczelni, uczestniczy w pokazach mody, prowadzi szkołę modelek, współorganizuje Koncert Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy w Sydney oraz współorganizuje wielki koncert, z którego dochód przeznaczony był na zasilenie funduszu pokrycia kosztów przyjazdu polskich olimpijczyków do Australii.
W drodze powrotnej zwiedza Tajlandię, Indie i Tybet
Wraca do Polski 10.10.1999 roku i kontynuuje naukę na II roku Akademii Ekonomicznej we Wrocławiu.
Swoje wrażenia z podróży po Australii, Nowej Zelandii, Tajlandii, Indiach i Tybecie, pokazuje na autorskiej wystawie fotografii wielko-formatowej eksponowanej we Wrocławiu w galerii „Pod plafonem
Kilkakrotnie wrocławska prasa reprodukowała wystawiane zdjęcia, a telewizja wrocławska i Polskie Radio nadało audycje z bohaterami wyprawy.
Otrzymuje stypendium z Uniwersytet of Sydney i dnia 10 lipca 2000 roku wyjeżdża powtórnie do Australii.
Uczestniczy w odbywającej się w tym czasie największej imprezie sportowej świata – Olimpiadzie 2000 w Sydney. Pomimo wzmocnionej obstawy policyjnej udaje się mu, przebiec kilkanaście metrów ze zniczem olimpijskim, co zostało uwiecznione na zdjęciu.
W roku akademickim 2001/2002 kontynuuje studia w Akademii Ekonomicznej we Wrocławiu na Wydziale: Gospodarka Narodowa; kierunek: Ekonomika i Zarządzanie Przedsiębiorstwem; specjalizacja: Marketing i Zarządzanie.
W listopadzie 2003 roku zdaje egzaminy i uzyskuje tytuł artysty estradowego.
W lipcu 2004 roku broni pracę magisterską i otrzymuje tytuł naukowy magistra ekonomi.
W 2003 roku prowadzi w TVP 1 program dla młodzieży „W-skersii”
Po ukończeniu studiów rozpoczyna pracę w Agencji - międzynarodowa firma zajmującą się marketingiem bezpośrednim, działająca w wielu krajach Europy na stanowisku Assistant Business Manager / Client Service Manager.
Następnie prowadził własną firmę zajmującą się marketingiem.
Obecnie pracuje w Warszawie w jednej z firm mediowych.

Stanisław Roman Lewandowski. Urodził się 22 lutego 1859 w Kotlinach koło Piotrkowa. Rzeźbę studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych w latach 1879 – 1882 u Walerego Gadomskiego oraz w latach 1883-1887 na Wiedeńskiej Akademii Sztuk Pięknych u Edmunda Hellera i w Szkole Specjalnej u Karola Kundmanna. W latach 1890 do 1894 mieszkał i tworzył we Lwowie, następnie od 1894 do 1932 w Wiedniu. Nauczał w lwowskiej Szkole, Rysunku Malarstwa i Rzeźby, następnie od 1895 roku w wiedeńskim muzeum technicznym. W latach 1924-25 był głównym medalierem Mennicy Państwowej. Od roku 1932 był konserwatorem Państwowych Zbiorów Sztuki na Zamku Królewskim w Warszawie. Tworzył w różnych technikach i materiałach. Do końca XIX w jego twórczość rzeźbiarska ma cechy akademickie i naturalistyczne, potem na przełomie XIX i XX zaczął się skłaniać w kierunku secesji, symboliki i alegorii (prace Czarnogórka, Serbka, Marokanka, Derwisz, Wajdelota). Za rzeźbę Słowianin zrywający pęta (1887 r.) został nagrodzony w 1888 roku przez warszawskie Towarzystwo Sztuk Pięknych. Autor rzeźbionych scen rodzajowych np. Zaporożec (1898), Lisowczyk (1886), Fryne (1888), Bachantka (1893), Salome (1904), Cajus Gracchus (1908), Westalka (1911), pomników np. Adama Mickiewicza w Rzeszowie (1885), Stanisława Moniuszki i Jana Królikowskiego w Teatrze Wielkim w Warszawie (1891) Kazimierza Grocholskiego w Parlamencie Wiedeńskim (1895), Fryderyka Chopina w Dusznikach (1897), Zygmunta Krasińskiego w Opinogórze (1904). Projektował i wykonywał grobowce, epitafia, popiersia sławnych ludzi np. Heleny Modrzejewskiej, dekoracji architektonicznych, modeli monet polskich oraz medali. Zdobywał wiele nagród i wyróżnień na wystawach Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie, Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych we Lwowie, Salonie Kruwulta w Warszawie. W 1886 otrzymał złoty medal w Wiedniu za rzeźbę Thetis przed Zeusem. W 1911 napisał monografię o Henryku Siemiradzkim, współpracował z pismami „Tygodnik Ilustrowany”, „Echo Muzyczne, Teatralne i Artystyczne”, „Życie”, pisząc artykuły i recenzje z wystaw. We Lwowie założył pismo artystyczne, którego był redaktorem. Brał udział w licznych konkursach np. na pomnik Adama Mickiewicza w Krakowie i pomnik Tadeusza Kościuszki w Waszyngtonie (1907).
Zmarł 03.02. 1940 roku w Warszawie.
Stojący obecnie w Rzeszowie pomnik A. Mickiewicza autorstwa Krzysztofa Brzuzana jest powstałą w 1986 roku swobodną repliką oryginału pomnika Stanisława Romana Lewandowskiego zniszczonego w czasie II wojny światowej.

Stefan Lewandowski. Urodził się 30 maja 1930 w Gdańsku - Wrzeszczu, syn Józefa, urzędnika państwowego PKP w Gdańsku i Łucji Orłowicz
Absolwent szczecińskiego Gimnazjum i Liceum im. Henryka Pobożnego (1949) i miejscowej Pomorskiej Akademii Medycznej (1955), dr chirurg, ortopeda. Lekkoatleta (180 cm, 61 kg) Był członkiem klubów: AZS Wrocław (1951) AZS Szczecin (1951-1955), Budowlani Szczecin (1956), Start Szczecin(1957), Czarni Szczecin (1958) i ponownie AZS Szczecin (1959-1961)

Czołowy średniodystansowiec lat pięćdziesiątych, mistrz i rekordzista Polski.
(1959-1961) specjalizujący się w biegach średnich. 22-krotny reprezentant Polski w meczach międzypaństwowych 1953-1960 (26 startów, 8 zwycięstw indywidualnych), 18-krotny rekordzista kraju (800, 1000, 1500, 2000 m oraz sztafetach) i 2-krotny mistrz Polski: 800 m (1959) i 1500 m (1955). Rekordy życiowe: 400 m - 48.4 (17 sierpnia 1956 Szczecin), 800 m - 1.46.5 (20 września 1959 Kolonia), 1000 m - 2.19.0 (10 sierpnia 1959 Gaevle), 1500 m -3.41.0 (8 września 1959 Goeteborg), 3000 m - 8.23.0 (20 listopada 1955 Szczecin).
W roku 1959 plebiscycie Przeglądu Sportowego na 10 najlepszych sportowców Polski zajął wówczas 8. miejsce.

W rankingu światowym Track & Field News zajął w 1959 1. miejsce na 800 m i 4. na 1500 metrów

Dwukrotny olimpijczyk: Helsinki w 1952 roku i Rzym w 1960 roku.
Uczestnik mistrzostw Europy w Sztokholmie (1958), gdzie odpadł w przedbiegach oraz Akademickich Mistrzostw Świata w Budapeszcie (1954) i Międzynarodowych Igrzysk Sportowych Młodzieży (1953, 1955), gdzie zajmował miejsca 4-6.
Członek legendarnego już lekkoatletycznego Wunderteamu. 22 razy zakładał koszulkę reprezentanta Polski w meczach międzypaństwowych.
W 1962 roku otrzymał tytuł Zasłużony Mistrz Sportu.

Po zakończeniu kariery zawodniczej (jego największym krajowym rywalem był E. Potrzebowski) poświęcił się całkowicie pracy zawodowej, w której osiągnął znaczące sukcesy.

Od 15 stycznia 1957 pracował jako asystent w Katedrze Chirurgii Pomorskiej Akademii Medycznej w Szczecinie u boku wybitnego chirurga prof. Tadeusza Sokołowskiego. Pod jego kierunkiem ukończył specjalizację chirurga - ortopedy. W 1962 wyjechał do RFN na zaproszenie Dyrekcji Kliniki Urazów Sportowych w Lüdenscheid koło Dortmundu, gdzie pracował do 1966 jako chirurg - ortopeda.

W 1967 obronił w Niemczech pracę doktorską, a w rok później nostryfikował w Szczecinie w Pomorskiej Akademii Medycznej. W latach 1968-1971 podjął pracę w Klinice Urazowej u słynnego profesora Adama Grucy w Warszawie przy ul. Lindleya.
W 1971 ponownie wyjechał do Kliniki w Lüdenscheid. Trzy lata później przyjął stanowisko adiunkta w II Klinice Urazów Sportowych w Stuttgarcie. Po ukończeniu specjalizacji (w ośrodku ortopedii urazowej w Tübingen) otworzył własny Ośrodek Ortopedyczny w Lindau nad Jeziorem Bodeńskim, zaś kolejny ośrodek w 1981 w Hamm koło Dortmundu. W czasie swojej pracy w Niemczech jako lekarz, ściśle współpracował także z PZLA.

Był bardzo cenionym chirurgiem leczył i operował wielu polskich olimpijczyków, m. in. Grażynę Rabsztyn, Teresę Sukniewicz i Bronisława Malinowskiego.

Otrzymał przydomek (pseudonim) ?Latający doktor.

W roku 1993 przeszedł na emeryturę. Osiadł na stałe w Szczecinku.

Zmarł w wieku 77 lat, dnia 2 grudnia 2007 r. w miejscowości Hamm koło Dortmundu.



Źródło:

http://www.olimpijski.pl/294_1897.html

Tadeusz Bernard Lewandowski. Urodził się 28 października 1951 roku w Bydgoszczy. Polityk. W 1975 roku ukończył Wydział Elektryczny Wyższej Szkoły Morskiej. W latach 1997-2001 poseł na Sejm III kadencji z listy AWS, reprezentujący Bydgoszcz. Należał do Ruchu Społecznego AWS.

Tadeusz Stefan Lewandowski. Urodził się 6 stycznia 1944 w Płuchowie, obecnie Ukraina.
Działalność polityczna:
1989-1992 - przewodniczący Zarządu Regionu NSZZ "Solidarność" w Jeleniej Górze.
1991-1993 - poseł na Sejm I kadencji
1994 - został radnym Rady Miasta Jelenia Góra i wiceprezydentem tego miasta.
1997-2001 - senator
2005 - senator Jest członkiem NSZZ "Solidarność" oraz Prawo i Sprawiedliwości.

Walenty Lewandowski. Urodził się w 1823 roku, działacz niepodległościowy, uczestnik rewolucji węgierskiej w 1849 roku. Członek TDP, wykładowca w polskiej szkole batiniolskiej w Paryżu. W 1962 roku zgłosił gotowość objęcia w kraju przygotowań wojskowych. Brał czynny udział w Powstaniu Styczniowym, 5 stycznia 1863 mianowany naczelnik województwa podlaskiego i lubelskiego. Pułkownik. W marcu 1963 roku dostał się do niewoli i zesłany na Syberię. W 1866 r. jeden z przywódców spisku zesłańców. Z Sybiru powrócił w 1879 roku. Autor pamiętników wydanych w 1909 roku. Zmarł 1907 roku.

Wawrzyniec Lewandowski. Urodził się 8 sierpnia 1831w Łaskarzewie. Był synem Jana Lewandowskiego, kuśnierza oraz Marianny z Mrozów. Po ukończeniu szkoły elementarnej w Łaskarzewie, kształcił się w gimnazjum w Siedlcach, następnie wstąpił do Seminarium Duchownego w Janowie Podlaskim. Był kolegą seminaryjnym innego późniejszego powstańca, księdza Stanisława Brzóski. Święcenia kapłańskie przyjął 3 maja 1856 roku. Został wikarym w Górznie, później w Rozbitym Kamieniu. Od lipca 1863 roku mianowany proboszczem parafii Seroczyn.
Podczas powstania styczniowego był członkiem komitetu powstańczego. Na plebani ukrywał broń, dostarczał ukrywającym się w lesie powstańcom z oddziału ks. Brzóski żywność. Wśród parafian uważany był za wzór patrioty. Głosił kazania w "podniosłym duchu patriotyzmu". Za udział w powstaniu styczniowym w dniu 9 lipca 1864 roku został aresztowany. W dniu 28 lipca 1864 roku Namiestnik Audytoriatu Polowego Fiodor Berg, skazał księdza Wawrzyńca Lewandowskiego na śmierć za "podburzające kazania i rozkaz uwolnienia dwóch powstańców" zatrzymanych przez Prudnickiego, właściciela majątku we wsi Kamieniec. Byli to: Stanisław Bojanek pochodzący z Latowicza oraz Wincenty Szczuka. Wyrok przez powieszenie został wykonany publicznie 4 sierpnia 1864 o godzinie 6.00 po południu. Ciało wrzucono do dołu, mogiłę stratował oddział Kozaków, żeby parafianie nie wiedzieli, w którym miejscu pochowany jest ksiądz. Miejsce pochówku zostało jednak pomysłowo zaznaczone przez kilku mieszkańców Seroczyna. W okresie międzywojennym pamięć o bohaterze powstania styczniowego była bardzo żywa wśród mieszkańców miejscowości. Na miejscu stracenia postawiono dębowy krzyż. Później usypano kopiec. W wyniku przeprowadzonej kontroli Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w dniu 12 kwietnia 1935 roku wydano polecenie wojewodzie lubelskiemu uporządkowania mogiły, proponując wzniesienie na miejscu zniszczonego kopca pomnika. Ministerstwo zaproponowało wykorzystanie do tego celu kamienia, uzyskanego z przeznaczonego do rozebrania kamiennego ogrodzenia cmentarza w Rudzie Wolińskiej. Ministerstwo przeznaczyło na ten cel kwotę 520 zł. Koło Siedlczan skierowało oświadczenie do MSW, że pragnąc zachować i utrwalić symbol walk o niepodległość państwa i narodu polskiego zamierza na miejscu stracenia ks. Wawrzyńca Lewandowskiego wznieść pomnik z własnych funduszy. Projekt pomnika w formie ogromnych rozmiarów prostopadłościanu z kamienia, z murowaną płytą z krzyżem z granitu i orłem z brązu nad płytą wykonał architekt powiatowy, inż. Pawlikowski. Koło Siedlczan po przeprowadzeniu konsultacji z wójtem miejscowej gminy, z właścicielem majątku Bogusławem Wernerem i miejscowym społeczeństwem zadecydowało o usytuowaniu pomnika na placu przed szkołą. Pomnik wykonali miejscowi kamieniarze. Budowa pomnika ukończona została w 1937 roku. Płyta na frontowej ścianie z oszlifowanego czerwonego granitu została ufundowana przez społeczeństwo Seroczyna. Na płycie umieszczono napis: KS. LAURENTEMU LEWANDOWSKIEMU BOJOWNIKOWI O NIEPODLEGŁOŚĆ POLSKI STRACONEMU W DNIU 4 SIERPNIA 1864r. W HOŁDZIE! PAMIĄTKĘ TĘ WZNIESIONO STARANIEM KOŁA SIEDLCZAN 1936 Uroczystości związane z odsłonięciem i poświęceniem pomnika zostały jednak opóźnione ze względu na remont szkoły, na który brakowało funduszy. Odbyły się one 16 października 1938 r. z racji obchodów 75 rocznicy powstania styczniowego. Tego dnia nadano szkole podstawowej imię ks. Wawrzyńca Lewandowskiego. Na miejscu stracenia zaś w 1935 roku umieszczono marmurową tablicę z napisem: Tu zginął śmiercią bohaterską za Polskę ś.+p. ks. Wawrzyniec Lewandowski 4 sierpnia 1864 r. Później umieszczono tam owalną, porcelanową fotografię księdza, przekazaną przez krewnego księdza Adama Furmanika. W latach powojennych, wokół mogiły wykonano niską podmurówką i posadzono ozdobne krzewy. 3 maja 2006 roku obok miejsca stracenia posadzono dąb imieniem księdza Wawrzyńca Lewandowskiego. W roku 1925 rozpoczęto budowę szkoły podstawowej, ku czci księdza. W roku 1938 odbyła się uroczystość poświęcenia szkoły i odsłonięcia pomnika, którego w imieniu premiera Felicjana Sławoja Składkowskiego, dokonał starosta siedlecki, Stanisław Guliński. Był bratem stryjecznym pułkownika Walentego Lewandowskiego, naczelnika wojskowego województwa podlaskiego w powstaniu styczniowym.

Zródło:


http://www.seroczyn.pl

Zenon Eugeniusz Lewandowski urodził się 29.VII. w Niewólnie, w powiecie mogileńskim, jako syn kupca Kazimierza i Emilii Echaust. Ukończył gimnazjum w Śremie, a potem studia farmaceutyczne i chemiczne na Wszechnicy Jagiellońskiej w Krakowie, uzyskując stopień magistra farmacji (1886). W szkole średniej należał do tajnej organizacji młodzieżowej im. Tomasza Zana,
Dalsze studia chemiczne Lewandowski podjął w Berlinie, pracując równocześnie w aptece Radlauera przy ul. Fryderykowskiej oraz jako asystent berlińskiego chemika sądowego.
Po powrocie z Niemiec zamieszkał w Gnieźnie, gdzie w 1888 roku otworzył drogerię. Dzięki swej intensywnej, systematycznej, z kupiecką umiejętnością wykonywanej pracy, osiągnął niezwykle wielki rozkwit prowadzonej placówki, co w sposób jednoznaczny zaowocowało powstaniem znacznej fortuny.
Założył i był długoletnim wydawcą "Lecha" w Gnieźnie, a rozbudzone w Krakowie zainteresowania dolą Mazur spowodowały kilkakrotne, wyjazdy na Mazury. Tam wydawał swoim sumptem drukowane broszury, odezwy ("Bracia Mazury", "Co każdy Mazur dzisiaj wiedzieć powinien?").
Budził poczucie odrębności działając przeciw nasilającej się, podjętej przez Prusy akcji germanizacyjnej.
W roku 1896 był współzałożycielem Mazurskiej Partii Ludowej. Była to pierwsza polska organizacja polityczna, która przetrwała do wybuchu I Wojny Światowej. Ta organizacja wydawała w Ełku, a następnie w Szczytnie "Gazetę Ludową", a od 1900 roku gazetę "Mazur".
Lewandowski był współorganizatorem akcji wyborczych na Mazurach, które częściowo sam finansował. Pełnił funkcję sekretarza a od 1897 roku skarbnika Komitetu Wyborczego MPL w Ełku i w dużym stopniu przyczynił się do ożywienia politycznego Mazur. W licznych artykułach programowych i odezwach nawoływał Mazurów do walki z germanizacją i junkrami pruskimi, troszczył się o rozwój polskiej oświaty i kultury. Izby rolnicze uważał za najodpowiedniejsze organa towarzystw rolniczych
Głównie na skutek inicjatywy Lewandowskiego powstał jeszcze w 1897 roku Związek Drogerzystów Rzeczypospolitej Polskiej, który z czasem rozwinął się i objął swoją działalnością całość naszego kraju. Lewandowski był kilka lat prezesem Związku, a potem aż do śmierci prezesem Szkoleniowej Komisji Związku Obwodu I Poznańskiego. Na potwierdzenie wysokiej oceny świadczeń położonych dla rozwoju Związku mianowano go w 1922 roku członkiem honorowym.
W 1899 roku Lewandowski sprzedał swoją drogerię w Gnieźnie i dysponując znacznym majątkiem udał się za granicę, najpierw do Szwajcarii, następnie do Francji, a w końcu do Ameryki Środkowej i Południowej – Brazylii, gdzie przebywał 2 lata, interesując się i specjalnie opiekując tamże naszym wychodźctwem. Z rządem brazylijskim zawarł porozumienie, na mocy, którego utworzono czysto polskie kolonie w państwie brazylijskim w stanie Rio Grande de Sul ze stolicą w Kurytybie. Tam kupił 100 000 morgów ziemi i jako pełnomocnik Towarzystwa Kolonizacyjno-Handlowego organizował wychodźstwo polskie
Do krajui wrócił w 1901 roku, osiadł na stałe w Poznaniu, gdzie prowadził aptekę i nadal zajmował się aktywnie działalnością społeczną i polityczną. Był współzałożycielem Polskiej Spółdzielni Zawodowej (1902), dyrektorem Domu Przemysłowego w Poznaniu, członkiem Komitetu Wykonawczego SL w Poznaniu (1903). Był również członkiem Towarzystwa Przyjaciół Nauk oraz patriotycznego stowarzyszenia "Znicz" w Poznaniu. Przez 12 lat piastował mandat radnego Poznania i to on właśnie był tym, który ważył się pierwszy w niemieckiej jeszcze wówczas Radzie Miejskiej (w roku 1918) przemówić po polsku. W czasie Powstania Wielkopolskiego walczył na ulicach Poznania. Był członkiem Rady Ludowej i delegatem wybranym z powiatu szczycieńskiego na polski Sejm Dzielnicowy w Poznaniu (1918), gdzie reprezentował Mazurów.
W 1905 roku zawarł związek małżeński z Janiną Jerzykowską, z którą miał czworo dzieci (Marię, Kazimierę, Emilię, Eugeniusza).
Poważnie prowadzoną akcję polityczną uzupełniał ciągłą pracą kulturalno-oświatową, z własnych funduszy zakładał bezpłatne czytelnie, organizował kursy dla Mazurów. Poecie ludowemu Michałowi Kajce z Ogródka ofiarował zestaw polskich książek.
Był współzałożycielem Banku Mazurskiego w Szczytnie (1910). W 1917 roku został członkiem tajnego komitetu Obywatelskiego dla Mazur (utworzonego w Nidzicy) i członkiem komisji powołanej przez Komitet Narodowy Polski, która opracowywała projekt, według którego miałby się odbyć plebiscyt w Prusach Wschodnich (1919). Był współzałożycielem Komitetu Przedplebiscytowego (wiosna 1919) i Komitetu Mazurskiego w Warszawie (od VI.1919). Reprezentował Polskę w Międzysojuszniczej Komisji Plebiscytowej w Olsztynie i był delegatem rządu Rzeczypospolitej Polskiej do Komisji Międzysojuszniczej w Paryżu. Przewodniczył w 1919 roku delegacji mazurskiej (B. Linka, J. i A. Zapatkowie oraz J. Glass), która domagała się przyłączenia Mazur do Polski bez plebiscytu. Podczas plebiscytu był konsulem generalnym RP na Mazury i Warmię z siedzibą w Olsztynie (1.II-20.IV.1920). Ponieważ kwestionował proniemieckie stanowisko Komisji Międzysojuszniczej w Olsztynie, na skutek interwencji tejże u władz polskich został odwołany ze stanowiska konsula. Był członkiem zarządu głównego Narodowego Stronnictwa Robotników i wszedł jako poseł Sejmu Ustawodawczego do Narodowo-Chrześciańskiego Klubu Robotniczego liczącego 29 posłów.
Na odrębne wymienienie zasługuje praca Lewandowskiego nad kształceniem i wychowaniem osób skupionych w Towarzystwie Młodych Drogistów, którego był również członkiem honorowym. Jako poseł, pracując w Komisji Zdrowia Publicznego, ukierunkował właściwie pozycję społeczną zawodu drogisty, czem również zasłużył na wdzięczność pokoleń tej branży. Z prac wydawniczych tego okresu należy wymienić: "Słownik dla drogistów-chemików-farmaceutów i pokrewnych zawodów". Jako poseł do Sejmu był właściwym twórcą ustawy prohibicyjnej, Należy jednak ujawnić motywy jego postępowania. Lewan-dowski był gorącym patriotą i szczerym katolikiem, a sprawę dobra ludu wiejskiego i miejskich robotników stawiał na pierwszym miejscu. Nie potrafił godzić się na rozpijanie naszego narodu, na zdrowotne i materialne jego wyniszczenie. Dotyczyło to głównie Małopolski, Kongresówki i Kresów Wschodnich oraz Podkarpacia, gdzie góralom sprzedawano do picia eter! Troszcząc się o wprowadzenie tej ustawy był pewien, że władze państwowe odbiorą niesumiennym handlarzom koncesję na sprzedaż, niszczącego organizm narodu, asortymentu.

Lewandowski zmarł 23.III.1927 roku w Poznaniu, gdzie został pochowany.


Żródło:
www.bez-recepty.pgf.com.pl